5. Η αλλαγή του Ημερολογίου 

     1. Το θέμα της εισαγωγής του νέου Ημερολογίου και στη χώρα μας ήταν καυτό για τους πολιτικούς. Οι επαναστάτες το αντιμετώπισαν με αποφασιστικότητα. Καθορίστηκε ως αφετηρία έναρξης της χρήσης του Γρηγοριανού Ημερολογίου το 1923 και η εγκατάλειψη του παλαιού-Ιουλιανού, που υπολειπόταν κατά 13 ημέρες του νέου-Γρηγοριανού. Έτσι η Ελλάδα συγχρονίστηκε με τις υπόλοιπες δυτικοευρωπαϊκές χώρες. Η προσαρμογή του νέου Ημερολογίου ως προς το Πασχάλιο, ώστε να γίνει δεκτό και από την Εκκλησία βασίστηκε σε πρόταση 4μελούς επιτροπής, αποτελούμενης από τους: Γ. Κοφινά, υπουργό Οικονομικών, και τους καθηγητές Πανεπιστημίου Δ. Αιγινίτη, Χρ. Παπαδόπουλο και Αμίλκα Αλιβιζάτο.

      Ως ημερομηνία επέλευσης της αλλαγής ορίστηκε η 16/2/1923 που καταγράφηκε ως 1/3/1923. Ακολούθησε απόφαση του Οικ. Πατριαρχείου που αποδεχόταν και για τις εκκλησιαστικές χρήσεις το νέο Ημερολόγιο όπως το διαμόρφωσε η 4μελής Επιτροπή. Έτσι, από 23/3/1923 το εκκλησιαστικό ημερολόγιο ταυτίστηκε με το πολιτικό, χωρίς όμως να παραχαραχθεί η απόφαση της Α΄ Οικ. Συνόδου ως προς τον τρόπο καθορισμού του εορτασμού του Πάσχα. Εντούτοις, μια μερίδα υπερσυντηρητικών εκκλησιαστικών κύκλων αντέδρασαν κι έκτοτε αποτέλεσαν το σχίσμα των Παλαιοημερολογιτών. Μια χαίνουσα πληγή στο σώμα της Εκκλησίας, που όμως στις μέρες μας δείχνει να υποχωρεί.

6. Η ενίσχυση της άμυνας του Έβρου. Η "ανταρσία" Παγκάλου

      1. Ο φόβος για την απώλεια και της δυτικής Θράκης ήταν έντονος όχι μόνο στους κυβερνώντες. Έπρεπε ν’ αποτραπεί άμεσα και πειστικά κάτι τέτοιο. Ο πρωθυπουργός Οθωναίος ανέθεσε στον υπ. Στρατιωτικών Θ. Πάγκαλο να σχηματίσει αξιόμαχη μονάδα που θα θωράκιζε τη μεθόριο του Έβρου και της Θράκης γενικότερα (και η βουλγαρική απειλή ήταν πάντα παρούσα). Αυτή θα ήταν η «Στρατιά του Έβρου». Το έμψυχο υλικό που θα την αποτελούσε θα ήταν: τα τμήματα του νοτίου συγκροτήματος της Μ. Ασίας (χωρίς βαρύ οπλισμό), οι δυο μεραρχίες του βορείου συγκροτήματος, η Ανεξάρτητη Μεραρχία και οι δυνάμεις της Θράκης.

    Η ανασυγκρότηση της Στρατιάς άρχισε το 1922 και ολοκληρώθηκε τον Απρ. 1923. Θα ήταν συνολικής δύναμης 100.000 αντρών, κατανεμημένων σε 9 ετοιμοπόλεμες μεραρχίες πεζικού και 1 ιππικού. Αυτή η υπολογίσιμη δύναμη ενίσχυε σημαντικά τη διαπραγματευτική δεινότητα του Βενιζέλου στη Συνδιάσκεψη της Λωζάννης.

    Αυτή η δύναμη, όμως, είχε ταυτόχρονα αναβαθμίσει επικίνδυνα και το γόητρο και τις φιλοδοξίες του Θ. Πάγκαλου, που είχε εγκαταστήσει το στρατηγείο του στη Θεσσαλονίκη. Από εκεί έλεγχε απόλυτα, μέσω του φίλου του διοικητή του υποστράτηγου Χαρ. Τσερούλη, το Δ΄ Σ.Σ., αλλά και δυο μεραρχίες του Γ΄ Σ.Σ., με διοικητή τον Παν. Γαργαλίδη, και 4 εφεδρικές του Β΄ Σ.Σ. υπό τον Αλ. Οθωναίο.

      2. Η οριστική απώλεια της Αν. Θράκης με την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάννης έδωσε στον Πάγκαλο την αφορμή που ζητούσε για να υποσκελίσει τους Στυλ. Γονατά και Νικ. Πλαστήρα. Ο τελευταίος, όμως, αν και υποδεέστερος του Παγκάλου ως στρατιωτικός, είχε τα δικά του ερείσματα: φίλος του Βενιζέλου και εξαιρετικά δημοφιλής στο Στράτευμα και της πλειονότητας των Φιλελευθέρων.

     Έχοντας ως στήριγμα και το δυναμικό αρχηγό του Στόλου ναύαρχο Αλ. Χατζηκυριάκο, αποφάσισε ν’ αμφισβητήσει τις αποφάσεις της Λωζάννης, κηρύσσοντας πόλεμο κατά της Τουρκίας. Έτσι, όμως, διέρρηξε τους δεσμούς του με το βενιζελικό στρατόπεδο και τους φιλειρηνικούς αξιωματικούς.

     Με την αναγγελία της συμφωνίας της Λωζάννης έθεσε σ’ εφαρμογή το σχέδιό του. Πρώτα βήματα η αποδόμηση του κύρους του Βενιζέλου και η αμφισβήτηση της ηγεσίας της επανάστασης. Επόμενο, η ετοιμασία εκστρατείας στην Αν. Θράκη με στόχο την κατάληψη της Κων/πολης.

       Στις 28/5 ο Πλαστήρας ανέβηκε στη Θεσ/νίκη και απηύθυνε καθησυχαστικές οδηγίες στους διοικητές των μεγάλων μονάδων. Αυτό ανέστειλε για λίγο τη δραστηριότητα του Παγκάλου. Στις 31/5 οι ηγέτες της Επανάστασης απέστειλαν απειλητικό τηλεγράφημα στον Πάγκαλο. Μετά τον κάλεσαν στην Αθήνα. Απτόητος αυτός, στις 2/6 ενημέρωσε τους φίλους-ομοϊδεάτες του στρατηγούς ότι αποφάσισε να διαρρήξει τις σχέσεις του με την κυβέρνηση. Ο Πλαστήρας, πληροφορημένος, κατάφερε να πείσει τον Χατζηκυριάκο να καταπλεύσει με το στόλο του στον Πειραιά. Στις 16/6 αναχώρησε με αντιτορπιλικό για την Αλεξανδρούπολη. Αφού διαπίστωσε τη νομιμοφροσύνη των σωματαρχών, κατευθύνθηκε στη Θεσ/νίκη. Στις 20/6, σε σύσκεψη των διοικητών των Σωμάτων της Στρατιάς, υποχρέωσε τον Πάγκαλο σε παραίτηση. Τον αντικατέστησε ο υποστράτηγος Πιερράκος Μαυρομιχάλης.