Μετακινήσεις των ελληνικών φύλων

Εκείνο που προκύπτει ως γενικό φαινόμενο από την προηγούμενη ενότητα, είναι οι διαρκείς μετακινήσεις των διαφόρων ελληνικών φύλων από περιοχή σε περιοχή μέσα στην Ελλάδα. Αυτό παρατηρήθηκε κυρίως από το 12^ο ως τον 9^ο αι. π.Χ. Τα αίτια αυτής της κινητικότητας ήταν πολλά, με κυρίαρχο ίσως την αναζήτηση ευφορότερης περιοχής και ηπιότερου κλίματος, αφού οι μετακινήσεις παρατηρούνται κυρίως από τα ορεινότερα μέρη προς τα πεδινότερα. Οι σημαντικότερες από αυτές τις μετακινήσεις είναι: α) των Δωριέων και των Αιτωλών προς την Πελοπόννησο. β) Των Θεσσαλών και Βοιωτών από την οροσειρά της Πίνδου προς τη Θεσσαλιώτιδα. Ένα τμήμα των Βοιωτών με επικεφαλής το βασιλιά Οφέλτα μετανάστευσε στη συνέχεια στη σημερινή Βοιωτία. γ) Των Μαγνήτων, μακεδονικό φύλο, που εγκαταστάθηκαν στο Πήλιο, από τους οποίους προέρχεται και το όνομα Μαγνησία. Ένα άλλο φύλο, οι Αινιάνες, ξεκίνησε από τη βόρεια Περραιβία και μετά από μακρά πορεία και προσωρινή στάθμευση στον Αώο και στη συνέχεια στην Κασσωπαία (στη δυτική Ήπειρο) κατέληξαν στην Κίρρα της Φωκίδας και στη συνέχεια στην κοιλάδα του Σπερχειού, απ’ όπου έδιωξαν τους Αχαιούς του Ινάχου. δ) Των Ιώνων προς την Εύβοια, τις Κυκλάδες, τη Χίο και τα Μικρασιατικά παράλια (από τη Φώκαια ως τη Μίλητο). Σε αυτές τις περιοχές επικράτησε η ιωνική διάλεκτος. ε) Των Αβάντων, Αθαμάνων και Μολοσσών από την Εύβοια στη Χίο, από την Αττική στην Ιωνία, στη Μίλητο, στην Πριήνη, στην Τέω και στη Χίο. στ) Των Αχαιών και των Αρκάδων από την Πελοπόννησο στη Λέσβο, στην Ιωνία, στην Κρήτη και στην Κύπρο.