Γ΄. ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ – ΖΩΓΡΑΦΟΙ

      Ο 20ός αι. ευτύχησε να είναι πλούσιος για το νεοελληνικό πολιτισμό όχι μόνο στο χώρο της Λογοτεχνίας αλλά και στο σύνολο σχεδόν των εικαστικών τεχνών, ιδιαίτερα αυτό ισχύει για τη Ζωγραφική, την οποία υπηρέτησαν πολλοί και μεγάλοι (ακόμα και διεθνούς εμβέλειας) δημιουργοί. Τα καλά σημάδια, όπως είδαμε, άρχισαν από το 19^ο αι. που ανέδειξε πράγματι πλειάδα έξοχων ζωγράφων, στις κυρίαρχες τότε τεχνοτροπίες. Εντούτοις ο παρών αι. ήταν πλουσιότερος όχι μόνο σε όγκο παραγωγής και αριθμό δημιουργών, αλλά και σε ποιότητα και πολυποικιλότητα τεχνοτροπιών που υπηρετήθηκαν από ταλαντούχους δημιουργούς. Αρκετοί εμφανίστηκαν ήδη από τον προηγούμενο αι. Μνημονεύουμε μερικούς από τους επιφανέστερους.

     1. Κωνσταντίνος Παρθένης (1878-1967): Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια. Στην Αθήνα εγκαταστάθηκε το 1903. Σπούδασε στη Ρώμη και στη Βιέννη. Καθηγητής ΑΣΚΤ (1929). Θεωρείται ο αναμορφωτής της νεοελληνικής ζωγραφικής του πρώτου μισού του αιώνα. Πέτυχε όσο λίγοι τη σύζευξη της παράδοσης και της πρωτοπορίας/σύγχρονων τεχνοτροπιών. Προσωπογράφος, τοπιογράφος, αγιογράφος και διακοσμητής επιφανειών και χώρων. Το έργο του χαρακτηρίζουν η λιτότητα και η εσωτερικότητα των χαρακτήρων.

   Έργα του: «Ευαγγελισμός», «Καισαριανή», «Η συγκοινωνία», «Αποκαθήλωση», «Ορφεύς και Ευρυδίκη», «Ο βωμός της Αρτέμιδος», «Προσευχή πάνω στην Ακρόπολη», «Εθνική Πινακοθήκη», «Η Αποθέωση του Αθανασίου Διάκου», «Στα ψηλώματα», «Η πλαγιά», «Ο θερισμός», «Απόλλων – Χριστός – Εδέμ», «Το εκκλησάκι που έμοιαζε με λογισμό κρυφό» κ.ά.

   2. Κων/νος Μαλέας (1879-1928): Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Αρχιτέκτονας και ζωγράφος. Από τους πρωτοπόρους της ζωγραφικής της υπαίθρου στην Ελλάδα. Ζωγραφική σπούδασε στο Παρίσι. Τοπιογράφος, οπαδός του γαλλικού μετα-ιμπρεσιονισμού. Εκλεκτιστής, αφαιρετικός και συνθετικός. Εικονογράφησε το Αλφαβητάρι με τον Ήλιο, Αναγνωστικό Α΄ Δημοτικού (1919).

  Έργα του: «Δελφοί», «Παντάνασσα της Νάξου», «Μονεμβασία», «Σαντακρίνη», «Μέθανα», «Παλιά Αθήνα», «Τοπίο» κ.ά. Πολλά από τα έργα του κοσμούν την Εθνική Πινακοθήκη και πολλές Συλλογές.

     3. Σπύρος Παπαλουκάς (1893-1957): Γεννήθηκε στη Δελφίνα Φωκίδας. Σπούδασε στην ΑΣΚΤ και στο Παρίσι. Διαμόρφωσε μέσα από διάφορες επιρροές τη δική του τεχνοτροπία. Στην προσπάθειά του ν’ αποδώσει πληρέστερα και καθαρότερα το ελληνικό φως, περιορίστηκε στη χρήση λιγοστών καθαρών χρωμάτων (αποφεύγοντας το μαύρο και το γκρίζο). Στον Άθω γνωρίστηκε με τη βυζαντινή τέχνη, την οποία εφάρμοσε στη διακόσμηση του ναού της Ευαγγελίστριας της Άμφισσας. Το 1956 έγινε καθηγητής στην ΑΣΚΤ.

     Έργα του: «Τοπίο στην Αίγινα» (1923), «Καμμένο χωριό» (1925), «Χωριό της Λέσβου», «Σπίτια του Κυπριάδη» (1938) κ.ά. Έργα του υπάρχουν στην Εθνική Πινακοθήκη, στην Πινακοθήκη Ρόδου, στο Μουσείο Βελιγραδίου και σε Συλλογές.

      4. Σπύρος Βικάτος (1878-1960): Γεννήθηκε στο Αργοστόλι. Από τους εκπροσώπους της ακαδημαϊκής παράδοσης στον ελληνικό χώρο. Δάσκαλοί του οι Σπ. Προσαλέτης και Νικηφόρος Λύτρας. Μετεκπαιδεύτηκε στην Ακαδημία του Μονάχου. Το 1909 διορίστηκε καθηγητής στην ΑΣΚΤ. Ένα από τα χαρακτηριστικότερα δείγματα της τεχνοτροπίας του είναι το «Ο ηθοποιός Ταβουλάρης».

      5. Εκπρόσωποι του Ακαδημαϊσμού: α) Ανδρέας Γεωργιάδης (1892-1981): Υπογράφει ως Ανδρέας ο Κρης. Θεωρείται ο κυριότερος εκπρόσωπος αυτής της Σχολής. β) Γεώργιος Προκοπίου (1876-1940): πολεμικός ζωγράφος και προσωπογράφος (πολυπρόσωπα έργα). γ) Δημ. Μπισκίνης (1891-1947): ρομαντικός και ονειροπόλος. δ) Μιχ. Αξελός (1877-1965): Κατ’ εξοχήν σχεδιαστής (κυρίως χαρτονομισμάτων, μεταλλίων κ.ά.). Κυρίαρχο στοιχείο του έργου του είναι το παχύ, βίαιο, φωβιστικό χρώμα. ε) Κώστας Ηλιάδης (1903-1991): Μυσταγωγός του χρώματος. Δάσκαλος της τεχνικής. Θεματολογία του: πορτραίτα και γυμνά (με έντονη την ηδυπάθεια). στ) Βρασίδας Τσούχλος (1904-1981): Και θεωρητικός της τέχνης. Παραδοσιακός. Θεματολογία του: τοπία (με ιδιαίτερα-προσωπικά του χαρακτηριστικά), ιστορικά θέματα, πορτραίτα και γυμνά.

    6. Παύλος Μαθιόπουλος (1875-1956): Ζωγράφος της κοσμικής Αθήνας. Φορέας στην Ελλάδα του πνεύματος του «Αρ Νουβώ». Δύσκολα/καταχρηστικά θα κατατασσόταν στους μεγάλους ζωγράφους.

     7. Φώτης Κόντογλου (1896-1956): Γεννήθηκε στο Αϊβαλί της Μ. Ασίας. Άρχισε τις σπουδές του στην ΑΣΚΤ και τις συνέχισε στο Παρίσι. Ζωγράφος, αγιογράφος και λογοτέχνης-συγγραφέας. Ξεκίνησε ως λογοτέχνης. Επέλεξε ως έργο ζωής την υπηρέτηση της σύζευξης της νεοελληνικής τέχνης με τη βυζαντινή, στην οποία ανακάλυψε μυστική/εσωτερική γοητεία και της έμεινε αφοσιωμένος. Σε αυτό συντέλεσε η παραμονή του στο Άγιο Όρος. Αυτής της γοητευτικής τέχνης δεν υπήρξε μόνο πιστός υπηρέτης, αλλά και θεωρητικός απολογητής. Καρπός της θεωρητικής του μέθεξης υπήρξε το δίτομο έργο του Έκφρασις που απέσπασε το βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών, αλλά και άλλα πονήματά του.

    Ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τη λειτουργική αγιογραφία, αγιογραφώντας ναούς εντός και εκτός Ελλάδας. Πολλές είναι οι πολυπρόσωπες συνθέσεις του, κυρίως ως διακοσμήσεις επιφανειών.

    Ακόμα και και η κοσμική του ζωγραφική αποπνέει (εσωτερικά και μορφικά) τη βυζαντινή τεχνοτροπία. Τοιχογράφησε (1938) το Δημαρχείο Αθηνών με θεματογραφία εμπνευσμένη από την αρχαία ελληνική μυθολογία και την Ιστορία. Οι καλλιτεχνικές (και λογοτεχνικές εν πολλοίς) επιλογές του συνδέονται απόλυτα με τη Μικρασιατική καταγωγή του.

    8. Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας (1906-1994): Ζωγράφος. Καθηγητής στην ΑΣΚΤ και Ακαδημαϊκός. Σπούδασε στη Γαλλία. Ίσως μαζί με τον Παρθένη αποτελούν τους δυο κορυφαίους Έλληνες ζωγράφους του 20ού αι. Κατάφερε με θαυμαστό τρόπο να παντρέψει τη σύγχρονη τεχνοτροία με την παράδοση. Από τους πρώτους, μετά τον Ερ. Μπερτσά, που ζωγράφησε στην Ελλάδα κυβιστικά. Οργάνωσε πλήθος ατομικών εκθέσεων στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, την πρώτη το 1923 στο Παρίσι. Έργα του κοσμούν πολλές ιδιωτικές συλλογές και μερικά από τα μεγαλύτερα μουσεία του κόσμου, όπως: Μοντέρνας Τέχνης του Παρισιού, την Πινακοθήκη Τέιτ του Λονδίνου και το Μητροπολιτικό Μουσείο της Ν. Υόρκης.

   Έργα του: «Ύδρα», «Γαρύφαλλο» (1935), «Ο αόρατος καθρέπτης», «Νυσταγμένη γυναίκα», «Το εργαστήρι». «Ταράτσες αρμολόγι» (1938), «Νυκτερινό: σπίτια», «Μαινάδες», «Μυθολογικά όντα στην ακτή», «Μετά την πτώση" (1971), «Μυστράς» (1973) κ.ά.

     10. Γιώργος Μπουζιάνης (1885-1959): Γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στην ΑΣΚΤ (δάσκαλοί του οι Ροϊλός, Ν. Λύτρας, Ιακωβίδης, Βολανάκης κ.ά.) και στο Μόναχο. Δεν ήθελε να τον κατατάσσουν σε καμιά τεχνοτρπική τάση. Ήταν ο εαυτός του. Έξοχος προσωπογράφος και αυτοπροσωπογράφος. Τα έργα του έχουν μια έντονη εσωτερικότητα. Ισάξιος κορυφαίων Ευρωπαίων συναδέλφων του. Η ζωή, δυστυχώς, τον αδίκησε αφότου επέστρεψε στην Ελλάδα (1935), γιαυτό δεν αναδείχθηκε όσο άξιζε η παγκόσμια αξία και προσφορά του.

     Μερικά από τα έργα του: «Αυτοπροσωπογραφία» (1905), «Προσωπογραφία του Πέτρου Κόκκαλη» (1918), «Η γυναίκα με τα λουλούδια» (1923), «Νεκρή φύση με μήλα και πολυθρόνα» (1957), πολλές γυναικείες φιγούρες, «Κεφάλι κοριτσιού» (1957), «Προσωπογραφία γυναίκας» κ.ά.

     11. Κώστας Πλακωτάρης (1901-1969): Έζησε και εργάστηκε για πολύ στο εξωτερικό. ΄Εφερε εκείθεν στην Ελλάδα τις καλλιτεχνικές του εμπειρίες. Περιπλανήθηκε στους δαιδάλους του κυβισμού. Τοπιογράφος. Ο νησιωτικός χώρο τον βοήθησε στη γεωμετρική απόδοση του φωτός και των αρχιτεκτονικών χώρων.

    12. Γιώργος Γουναρόπουλος (1890-1977): Γεννήθηκε στη Σωζόπολη της Βουλγαρίας. Στην Ελλάδα ήρθε το 1906. Σπούδασε στην ΑΣΚΤ και στο Παρίσι. Κυβιστικος-εξπριονιστής. Μυσταγωγός των χρωμάτων και του φωτός. Το 1924 οργάνωσε στο Ζάππειο την πρώτη του έκθεση. Ο ελληνικός ακαδημαϊσμός τον αποδοκίμασε. Επέστρεψε στο Παρίσι. Επανήλθε το 1931. Πάλι αποδοκιμάστηκε αλλά τελικά επιβλήθηκε. Το 1938 διακόσμησε το Δημαρχείο Αθηνών. Το φως των έργων του δεν έχει σχέση με το πραγματικό φως. Εκφράστηκε μέσα από το λυρισμό και το συμβολισμό. Στο έργο του κυριαρχεί η ηδονική καμπύλη, αποτυπωμένη στα πολλά «γυναικεία γυμνά» του.

     Μερικά από τα μορφοποιημένα έργα του: «Η έκθεση», «Προσωπογραφία της μητέρας του» (1929), «Ψαρόβαρκα», «Συμπλέγματα (Βακχικό)», «Κορίτσι», «Νεκρή φύση», «Δένδρο» (1963), «Προμηθέας» (1952, 1958), «Άλογο σε θαλασσινό τοπίο» (1973), «Ειδύλλιο», «Γυναίκα με κοσμήματα» κ.ά.

     13. Γιάννης Τσαρούχης (1910-1989): Γεννήθηκε στον Πειραιά. Ζωγράφος και σκηνογράφος. Σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών. Καλλιέργησε μια προσωπική εκφραστική τεχνοτροπία, ακόμα και θεματολογία. Έργα του: «Όραμα του Δαβίδ», «Στρατιώτης που χορεύει ζεϊμπέκικο», «Εσταυρωμένος έρωτας», «Ο ποδηλάτης», «Οι τέσσερις εποχές», «Ενδυμίων» κ.ά.

     14. Γιάννης Μόραλης (1916-2009): Γεννήθηκε στην Άρτα. Ζωγράφος, σκηνογράφος, διακοσμητής. Σπούδασε στην ΑΣΚΤ και στο Παρίσι. Καθηγητής ΑΣΚΤ (1947). Στα έργα του κυριαρχούν το χρώμα, η γραμμή και η διαύγεια των μορφών. Επιχειρεί σύζευξη ερωτισμού και μνημειακού. Ένα μεγάλο τμήμα της θεματολογίας του αρύεται από την ελλ. μυθολογία. Σύνθεσή του εγχάρακτη (η Αθηνά με τα σύμβολα της εξουσίας της) κοσμεί τμήμα του εξωτερικού τοίχου του Χίλτον, ενώ άλλες απαντώνται σε επιφάνειες σταθμών του Μετρό.

      15. Νίκη Καραγάτση (1914—1986): Γεννήθηκε στην Άνδρο. Άρχισε τις σπουδές της στην ΑΣΚΤ μόλις στα 16 της. Δάσκαλοί της κορυφαίοι Έλληνες ζωγράφοι. Ως φοιτήτρια παντρεύτηκε το λογοτέχνη Μ. Καραγάτση και διέκοψε τις σπουδές της επί 10ετία. Άρχισε να ζωγραφίζει τις λαϊκές γειτονιές της Αθήνας και της Άνδρου. Μετά το 1950 οργάνωσε ατομικές ή μετέσχε σε ομαδικές εκθέσεις, εντός και εκτός συνόρων. Έργα της: «Σπίτια στο Θησείο» (1964), «Από την Άνδρο» (1977), «Νυκτερινό Πασαλιμάνι» (1957), «Καφενείο ‘Ο σοφός Κοραής’» (1981) κ.ά. Κυρίαρχα στοιχεία στο έργο της η ελληνικότητα, η λεπτομέρεια και το χρώμα.

      16. Αλέκος Κοντόπουλος (1905-1975): Γεννήθηκε στη Λαμία. Σπούδασε στην ΑΣΚΤ και επί 10 χρόνια στο Παρίσι. Ζωγράφος. Υπηρέτησε με συνέπεια τις διάφορες εκδοχές της αφηρημένης Τέχνης. Εντούτοις δεν ήταν έξω από τις ενασχολήσεις του και ο ρεαλισμός. Δούλεψε/χρησιμοποίησε ποικιλία χρωμάτων, τα οποία συνήθιζε ν’ απλώνει σε μεγάλες επιφάνειες. Χαρακτηρίστηκε ως «ποιητής-ζωγράφος». Έργα του: «Χωριό στη Γαλλία» (1944), «Μάνα», «Αντίσταση» (1950), «Ρεσιτάλ» (1951), «Πολιτεία ή το χρυσό βόδι» (1955), «Δέηση για την ειρήνη» (1967), «Εσωτερικό» (1963), «Τοίχοι ολόγυρά μας» (1971), «Αδιέξοδο» (1969) κ.ά.

    17. Γιάννης Μηταράκης (1898-1963): Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Ζωγράφος. Αρχικά σπούδασε γεωπονία στη Γαλλία. Μετά στράφηκε στη ζωγραφική με σπουδές στις Ακαδημίες Αντρέ Λοτ και Λε Φοκοντέ. Στην Ελλάδα εγκαταστάθηκε το 1929. Επηρεάστηκε έντονα από τον κυβισμό. Από τους κορυφαίους Έλληνες ιμπρεσιονιστές. Έργα του υπάρχουν σε εθνικές Πινακοθήκες και ιδιωτικές συλλογές.

    18. Γιώργος Μαυροϊδής (1912-2003): Γεννήθηκε στον Πειραιά. Κύπριος την καταγωγή. Ζωγράφος, πανεπιστημιακός και διπλωμάτης. Καθηγητής στην ΑΣΚΤ (1959). Διοργάνωσε πολλές ατομικές εκθέσεις εντός και εκτός Ελλάδας. Στη θεματολογία του κυριαρχεί το ανθρώπινο σώμα υπό τις ποικίλες οπτικές και εκδοχές του. Ιστόρησε τις προσωπογραφίες πολλών επωνύμων, του πνεύματος κυρίως. Για το καλλιτεχνικό του έργο βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών.

     19. Γιάννης Σπυρόπουλος (1912-1990): Γεννήθηκε στην Πύλο. Ζωγράφος. Σπούδασε στην ΑΣΚΤ και στο Παρίσι. Σφράγισε με το έργο του τη μοντέρνα ελληνική τέχνη. Θεωρείται κλασικός της αφαίρεσης. Τιμήθηκε με πολλές διακρίσεις εντός και εκτός Ελλάδας. Μετέσχε σε πολλές ατομικές ή ομαδικές εκθέσεις ανά τον κόσμο. Έργα του: «Σύνθεση G» (1957), «Σύνθεση από Μύκονο» (1956) κ.ά. Μεγάλο μέρος των έργων του εκτίθενται στο φερώνυμο Μουσείο.

      20. Χρίστος Λεφάκης (1906-1968): Γεννήθηκε στο Σουφλί. Ζωγράφος και συντηρητής αρχαιοτήτων. Σπούδασε στην ΑΣΚΤ. Το έργο του είναι επηρεασμένο από τη βυζαντινή τεχνοτροπία. Ανήκει στους εκφραστές της ελληνικής εκδοχής της Αφαίρεσης.

     21. Μίνως Αργυράκης (1920-1998): Ζωγράφος, σκιτσογράφος και σκηνογράφος. Γεννήθηκε στη Σμύρνη. Σχεδόν αυτοδίδακτος. Ανορθόδοξος-μποέμ καλλιτέχνης. Πολυταξιδεμένος. Διοργάνωσε πολλές ατομικές εκθέσεις εντός και εκτός συνόρων. Συνεργάστηκε με πλήθος εφημερίδων, περιοδικών και θεάτρων. Εξέδωσε δυο λευκώματα με τα έργα του: Οδός Ονείρων και Κιβωτός της Άμυ.

    22. Παναγιώτης Τέτσης (1925-;): Γεννήθηκε στη Ύδρα. Ζωγράφος, χαράκτης, πανεπιστημιακός και ακαδημαϊκός. Σπούδασε στην ΑΣΚΤ και στο Παρίσι. Ανήκει μεν στους εξπρεσιονιστές, έχει όμως διαμορφώσει κι ένα προσωπικό ύφος. Έχει διακοσμήσει με συνθέσεις του τις επιφάνειες πολλών δημόσιων κτηρίων. Θεματολογία: τοπία, φιγούρες, αντικείμενα, νεκρές φύσεις, γεωμετρικά κ.ά. Έργα του: «Ναυπηγείο» (1962), «Λαϊκή αγορά» (1983), «Τα τραπέζια» (1987), «Λάδι σε μουσαμά» (1999-2000), «Καβάφης» (2001) κ.ά.

    23. Κώστας Τσόκλης (1930- ;): Γεννήθηκε στην Αθήνα. Ζωγράφος και γλύπτης. Σπούδασε στην ΑΣΚΤ και, με υποτροφία, στη Ρώμη και στο Βερολίνο. Εργάστηκε στο Παρίσι ως το 1976. Στην Ελλάδα εγκαταστάθηκε το 1984. Καλλιτέχνης διεθνούς εμβέλειας. Από τους πλέον πρωτότυπους σύγχρονους ζωγράφους. Περίφημες είναι οι σειρές «Δέντρα» (1978) και «Θαλασσογραφίες» (1980). Έργα του έχουν εκτεθεί ή κοσμούν Μουσεία, Πινακοθήκες, γκαλερί και συλλογές σε όλο τον κόσμο. Πολλά δε έχουν συνδεθεί και προβληθεί με πολλά σύγχρονα τεχνολογικά μέσα.

      24. Δημήτρης Μυταράς (1934- ;): Γεννήθηκε στη Χαλκίδα. Ζωγράφος, σκηνογράφος, διακοσμητής εσωτερικών χώρων. Σπούδασε στην ΑΣΚΤ και στο Παρίσι. Καθηγητής στην ΑΣΚΤ. Μετέσχε σε πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις, εντός και εκτός Ελλάδας. Διακόσμησε όψεις-επιφάνειες μεγάλων κτηρίων. Σκηνογράφησε πολλές θεατρικές παραστάσεις.

     25. Αλέξης Ακριθάκης (1939-1994): Γεννήθηκε στην Αθήνα. Από τα 15 του, σχεδόν, άρχισε μια μποέμικη ζωή. Από το 1958 ως το 1961 έζησε στο Παρίσι ζωή ασωτείας, κραιπάλης, γλεντιού και ερώτων. Ζωγράφος έγινε εμπειρικά, χάρη στο μεγάλο του ταλέντο και όχι λόγω σπουδών. Αυτό, εντούτοις, δεν τον εμπόδισε να φθάσει στη διεθνή καταξίωση, ιδίως μετά το θάνατό του και την αναδρομική του έκθεση στο Βερολίνο. Δεν υπηρέτησε καμιά «σχολή» ή ρεύμα τέχνης. Ακολούθησε σχεδόν ένα μοναχικό δρόμο.

      26. Εδουάρδος Σακαγιάν (1957- ;): Γεννήθηκε στη Θεσ/νίκη από γονείς αρμενικής καταγωγής. Σπούδασε στην ΑΣΚΤ και στο Παρίσι ως υπότροφος. Ζωγράφος. Ξεχωριστό ταλέντο. Εκφραστικά είναι ανατρεπτικός. Στα έργα του κυριαρχούν τα πρόσωπα. Μόνιμη, σχεδόν, φιγούρα η μάννα του ή η γυναίκα του, είτε μέσα στο σπίτι είτε έξω. Προσφιλής του ατμόσφαιρα το σκοτάδι. Κινείται συνήθως σε κλειστούς χώρους. Έργα του: «Αγόρι και χάος» (2005), «Σκόρπια αντικείμενα» (1993), «Θεατές….» (2005), «Κατοικίδια» (1999), «Ανθρώπινος σωρός ή λίστα αναμονής» (1990-98), «Κολυμβητές» (2005), «Φύλακας άγγελος» (1999-2004) κ.ά.

     27. Γιάννης Μιγάδης (1926- ;): Γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης. Σπούδασε στην ΑΣΚΤ και στο Παρίσι. Ζωγράφος και σκηνογράφος. Σκηνογράφησε πολλές θεατρικές παραστάσεις. Διοργάνωσε πληθώρα ατομικών εκθέσεων. Το έργο του απηχεί τις αξίες της νεοελληνικής ζωγραφικής. Έργα του: «Η ειρήνη» (1959), «Ο Περλεπές» (1952), «Το πατρικό σπίτι» (1953), «Ερωτικό» (1970), «Οικογένεια Κρητικών» (1970), «Περιπατητής» (1990), «Οι μεταστάντες» (1970), «Οδός Στησιχόρου» (1994 κ.ά.

      28. Διαμαντής Διαμαντόπουλος (1914-1995): Γεννήθηκε στη Μαγνησία της Μ. Ασίας. Στην Ελλάδα ήρθαν το 1923. Από μαθητής επιδόθηκε στη ζωγραφική. Σπούδασε στην ΑΣΚΤ. Γνωρίστηκε και συνεργάστηκε με μεγάλους ομοτέχνους του. Διεύρυνε τον κύκλο των καλλιτεχνικών ενδιαφερόντων και επιδόσεών του: γλυπτική, κεραμική, σχέδιο, σκηνογραφία, διακόσμηση. Διοργάνωσε ή συμμετέσχε σε πολλές εκθέσεις εντός και εκτός συνόρων. Ταλανίστηκε από διαταραχές στον ψυχισμό και στην υγεία του. Στο πολυσχιδές έργο του συναντά κανείς στοιχεία φωβ, κυβισμού, σουρεαλισμού και εξπρεσιονισμού, πάντα όμως με την προσωπική του σφραγίδα. Έργα του: «Η μαθήτρια» (1942), «Γυμνά» (1949-1978), «Οικογένεια» (1949-78), «Μπετατζής» (1960), «Ο μαθητής» (1937-49), «Λουόμενες» (1931-39) κ.ά.

    29. Γιάννης Γαϊτης (1923-1984): Γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στην ΑΣΚΤ. Ζωγράφος και σκηνογράφος. Έργα του: συνθέσεις πολυπρόσωπες αφηρημένης τέχνης, καθιερώθηκε όμως διεθνώς με το περίφημο «ανθρωπάκι» του: μικρόσωμη φιγούρα με ριγέ σακάκι ή παντελόνι και στρογγυλό καπέλο.

     30. Πέραν αυτών: Υπάρχει πλήθος πολύ σημαντικών (πολλοί μάλιστα ίσως και σημαντικότεροι των βιογραφούμενων) ζωγράφων που θα εδικαιούντο ισοδύναμα (τουλάχιστο) να μνημονευθούν εδώ, όπως Χρόνης Μπότσογλου, Γιάννης Ψυχοπαίδης, Βλάσης Κανιάρης, Σοφία Σβορώνου, Νίκος Κεσανλής, Κώστας Ξενάκης, Ειρήνη Απέργη, Γεράσιμος Σκλάβος, Αλέκος Φασιανός, Χρ. Καράς, Γιώργος Ρόρης, Σωτήρης Σόρογκας κ.π.ά.