7. Τοκαθεστώς απέναντι στο διεθνές περιβάλλον

   Ευθύς εξαρχής ήταν φανερός, δεδηλωμένος ή όχι, ο φιλοδυτικός και φιλοΝΑΤΟϊκός προσανατολισμός του καθεστώτος, παρά τις κατά καιρούς και περιστασιακές εντάσεις με συμμάχους και ιδιαίτερα την Αμερική. Όσον αφορά το ανατολικό μπλοκ, η μόνη διπλωματική κίνηση ήταν η σύναψη διπλωματικών σχέσεων με την Αλβανία.

     Οι βασικές επιλογές της χούντας στην εξωτερική πολιτική χαιρετίστηκαν ευμενώς από την αμερικανική πλευρά. Ήρθε, όμως, ο αραβοϊσραηλινός πόλεμος (Ιούν. 1967) για να επηρεάσει δυσμενέστερα τη στάση της Αμερικής προς το καθεστώς. Αυτή ήταν ανεκτική μεν, επικριτική δε κατά καιρούς με παροτρύνσεις για επιείκεια, φιλελευθεροποίηση κι εκδημοκρατισμό, διανθιζόμενη συχνά από φιλικότητα. Έτσι, αποχωρώντας από την Ελλάδα το 1969, ο Αμερικανός πρεσβευτής Φ. Τάλμποτ μίλησε κολακευτικά για το καθεστώς. Ελπίδες γέννησε η άφιξη του νέου πρεσβευτή, Χ. Τάσκα, αλλά γρήγορα τις διαδέχτηκε η απογοήτευση. Τη συμπάθειά τους στο καθεστώς έδειξαν τόσο ο Πρόεδρο Νίξον (Μάρτης 1969), όσο και ο ελληνικής καταγωγής αντιπρόεδρος Σπ. Άγκνιου κατά την επίσκεψή του στην Ελλάδα (Οκτ. 1971).

    Εντούτοις δεν υπήρξαν πάντα ανέφελες οι σχέσεις Αμερικανών – καθεστώτος. Πρωταγωνιστής κυρίως το Κογκρέσο. Ιδιαίτερα αυτές δοκιμάστηκαν κατά τον β΄ αραβοϊσραηλινό πόλεμο (Οκτ. 1973) εξαιτίας της άρνησης των Μαρκεζίνη – Παπαδόπουλου χρήσης από τους Αμερικανούς των βάσεών τους στην Ελλάδα.

     Το περίεργο είναι ότι και των χωρών του Συμφώνου της Βαρσοβίας η στάση δεν υπήρξε εχθρική προς το καθεστώς. Γενικά η στάση του διεθνή παράγοντα απέναντι στους «συνταγματάρχες», σε επίπεδο κορυφής τουλάχιστο, υπήρξε από φιλική ως ανεκτική. Σπάνια εχθρική. Πιθανόν αυτό νά οφείλεται, μερικώς τουλάχιστον, και στην ασταθή διεθνή συγκυρία.