2. Η βασιλική αντίδραση

     Η δικτατορία επικράτησε σχεδόν αναίμακτα. Τουλάχιστο στη φάση της επιβολής υπήρξε μόνο ένας νεκρός, που εκτελέστηκε στον Ιππόδρομο όπου είχαν συγκεντρωθεί πολλοί από τους 6.000 συλληφθέντες προτού εκτοπιστούν ή φυλακιστούν.

      Συγκροτημένη γενικότερη πολιτική που θ’ ακολουθούσε η χούντα δεν εξήγγειλε. Εκείνο που προέβαλλε κατά κόρο ήταν γιατί έκαμε την «επανάσταση». Αμέσως, όμως, έδειξε στην πράξη ότι ήταν μια τυπική, αν και όχι ακραία, δικτατορία. Έτσι: ανέστειλε την ισχύ θεμελιωδών διατάξεων του Συντάγματος, άρχισε και συνέχισε τις εκτοπίσεις αντιφρονούντων στα ξηρονήσια, απαγόρευσε τη λειτουργία πολιτικών κομμάτων, επέβαλε τη λογοκρισία σε κάθε έντυπο, απαγόρευσε τις συναθροίσεις κ.ά. Προχώρησε σε εκκαθαρίσεις στο Δημόσιο. Ηπιότερες μεν στη Δημόσια Διοίκηση και στη Δικαιοσύνη, εκτενέστερες δε στις Ένοπλες Δυνάμεις όπου αποστράτευσε 400 αξιωματικούς του Στρατού (και αντιστρατήγους), την ηγεσία του Πολεμικού Ναυτικού και τα 9/10 αντισμηνάρχων, σμηνάρχων και ταξιάρχων της Αεροπορίας.

      Το πρώτο μεγάλο πρόβλημα που κλήθηκε ν’ αντιμετωπίσει η χούντα ήταν η ισορροπία των σχέσεών της με το βασιλιά. Η δυσαρμονία στις σχέσεις τους ήταν ορατή. Ο βασιλιάς ουδέποτε αποδέχθηκε κατά βάθος τη νέα κατάσταση. Λόγω δημοκρατικών πεποιθήσεων ή επειδή δεν ήταν της δικής του επιλογής; Πάντως ήθελε, και πίστευε ότι μπορούσε, ν’ ανατρέψει τη χούντα. Και αυτό παρά τον αποκεφαλισμό της ηγεσίας του Π. Ναυτικού. Θεωρούσε ότι ο πρωθυπουργός και το περισσότερο Υπ. Συμβούλιο θα τάσσονταν στο πλευρό του.

      Υπ’ αυτές τις εκτιμήσεις και προσδοκίες, και θεωρώντας ότι οι στρατιωτικοί θα τηρούσαν σε κάθε περίπτωση τον όρκο τους και άρα θ’ αποδεικνύονταν αφοσιωμένοι του, στις 13/12/67 κοινοποίησε στον Α/ΓΕΣ Οδ. Αγγελή απόφαση απόλυσής του! Ερασιτεχνισμός!….

      Πώς οδηγήθηκε ο βασιλιάς σε αυτή την απόφαση; Κατά πάσα πιθανότητα τον ώθησαν οι προηγηθείσες αστοχίες της χούντας στην εξωτερική πολιτική και ειδικότερα με το Κυπριακό. Ειδικότερα, η παταγώδης αποτυχία της ελληνοτουρκικής συνάντησης στον Έβρο για το Κυπριακό τον Οκτ. 1967. Την ελληνική αντιπροσωπία αποτέλεσαν ο πρωθυπουργός Κ. Κόλλιας, ο υπ. Εξωτερικών Π. Οικονόμου-Γκούρας και οι συντ/ρχες Γ. Παπαδόπουλος, Ι. Λαδάς και Αντ. Μέξης. Η αποτυχία της συνάντησης συνοδεύτηκε από επιδείνωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Η κατάσταση επιτάθηκε με τη σύλληψη και την παρατεταμένη κράτηση του Τουρκοκύπριου ηγέτη Ρ. Ντενκτάς. Ακολούθησε επίθεση των δυνάμεων του Γ. Γρίβα κατά Τουρκοκυπρίων στο χωριό Κοφίνου. Οι δυο χώρες έφθασαν στα πρόθυρα πολέμου. Η Ελλάδα υποχρεώθηκε ν’ αποσύρει από την Κύπρο την ενισχυμένη ταξιαρχία. Το Υπ. Εξωτερικών ανατέθηκε στον Παν. Πιπινέλη. Ήταν αρκετά όλα αυτά ν’ ανησυχήσει ο βασιλιάς και να τ’ αποδώσει σε ανικανότητα του καθεστώτος.

      Η αποτυχία του βασιλικού εγχειρήματος ν’ ανατρέψει τη χούντα ήταν προδιαγεγραμμένη, ακόμα κι αν γινότανε με κάθε επαγγελματισμό. Διότι οι πραξικοπηματίες γνώριζαν πώς να διασφαλίσουν τα νώτα τους. Και απέτυχε μολονότι υποστηρίχθηκε από τους διοικητές της Στρατιάς στρατηγό Κόλλια και του Γ΄ ΣΣ στρατηγό Περίδη. Τόσο αυτοί όσο και ο διοικητής τεθωρακισμένων Θράκης ταξίαρχος Έρσελμαν συνελήφθησαν ή απομονώθηκαν από τους υφισταμένους τους.

      Όταν ο Κων/νος αντελήφθηκε ότι δεν υπήρχαν διαθέσιμες δυνάμεις για να στηρίξουν το εγχείρημά του, καταλαμβάνοντας τη Θεσ/νίκη, εγκατέλειψε την προσπάθεια. Συνελήφθη από τους συνταγματάρχες και απελάθηκε.