4. Οι επόμενες πολιτικές εξελίξεις (2007-2012)

     1. Οι επόμενες εκλογές επισπεύστηκαν για το Σεπτ. 2007. Πιθανόν αυτή η επίσπευση (άσχετα με ό,τι προβλήθηκε ως επίσημη αιτιολογία) να οφειλόταν στην υπολανθάνουσα ή έστω διαφαινόμενη επιδείνωση της οικονομίας της χώρας. Πάντως νικήτρια των εκλογών ήταν και πάλι η ΝΔ, έστω και αποδυναμωμένη.

      Το μέγα σφάλμα της νέας Κυβέρνησης ήταν η χαλάρωση (ισχυριζόταν ότι είχε ήδη πετύχει εν πολλοίς το στόχο της οικονομικής εξυγίανσης) της οικονομικής πολιτικής αντί να διατηρήσει και τονώσει περαιτέρω τη δημοσιονομική πειθαρχία. Αντικαταστάθηκε ο υπ. Οικονομικών, προφανώς για να μην εφαρμόσει τη σφιχτή δημοσιονομική πολιτική που είχε ήδη εξαγγείλει. Εκτός αυτού, σφοδρό πλήγμα δέχτηκε η (οπωσδήποτε ανερμάτιστη) οικονομία και από την παγκόσμια οικονομική κρίση που ξέσπασε το 2008 στις ΗΠΑ, πλήττοντας καίρια το τραπεζικό και ασφαλιστικό της σύστημα. Η κρίση επεκτάθηκε γρήγορα και στην Ευρώπη και εξαπλωνόταν ως ντόμινο. Στην Ελλάδα ήρθε με μια βραδύτητα, δημιουργώντας έτσι την ψευδαίσθηση ότι δε θα την πλήξει στην καρδιά. Ακούστηκαν και κομπασμοί! Ήρθε, όμως, καλπάζοντας το 2009 και η Κυβέρνηση αιφνιδιάστηκε απόλυτα. Οι άτολμες προσπάθειές της συντρίβονταν πάνω στην κοινωνική δυσαρέσκεια. Η αντιπολίτευση (και προεχόντως το ΠΑΣΟΚ) επετίθετο λυσσαλέα, καταλογίζοντας στην Κυβέρνηση ανικανότητα, «κοινωνική αναλγησία» και ενσυνείδητη διάλυση των εισπρακτικών μηχανισμών. Φυσικά υπήρχε και ο διαχρονικός παράγοντας της αδυναμίας (λόγω κακής οργάνωσης και μεγάλης διαφθοράς στο χώρο) των αρμόδιων υπηρεσιών ν’ ανταποκριθούν στο ρόλο τους, που την επιτείνει η αρνητικότατη φοροδοτική νοοτροπία των Ελλήνων πολιτών. Η Κυβέρνηση δήλωνε στη Βουλή ότι αδυνατεί να παρακολουθήσει την ξέφρενη πορεία της κρίσης και να την ανακόψει, καλώντας την αντιπολίτευση ν’ αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και να συμβάλει στη λήψη αντιδημοφιλών μέτρων. Αντ’ αυτού η αντιπολίτευση διακήρυσσε ότι «χρήματα υπάρχουν», καταλογίζοντας στην Κυβέρνηση ανικανότητα και καλώντας την να παραιτηθεί. Καθιστούσε δε σαφές ότι ούτως ή άλλως ο βίος της θα τερματιστεί ταυτόχρονα με τη λήξει της θητείας (Μάρτης 2010) του Προέδρου της Δημοκρατίας, διότι δε θα συμβάλει στην εκλογή του επόμενου. Έτσι, το καλοκαίρι του 2009 η πολιτική κρίση κορυφώθηκε και η χώρα (κάτω από αυτήν την οικονομική κατάσταση που απαιτούσε δρακόντεια μέτρα) μπήκε πλησίστια σε προεκλογική περίοδο. Αν αυτή παρατεινόταν για 8-10 μήνες, η οικονομική κρίση θα καθίστατο ανεξέλεγκτη και η καταστροφή της χώρας βεβαία.

    2. Η Κυβέρνηση, προ του κινδύνου της πλήρους και οριστικής κατάρρευσης του εθνικού οικοδομήματος, κατέφυγε στη μόνη δημοκρατικά ενδεδειγμένη λύση, στη διενέργεια εκλογών. Προκηρύχθηκαν για τις 6/10/2009.

    Το ΠΑΣΟΚ διεκδίκησε τη νίκη με το σύνθημα «Λεφτά υπάρχουν» και με γενναία παροχολογία. Και την πέτυχε άνετα (42% περίπου των ψήφων). Ο πρωθυπουργός εγκαινίασε την προεκλογική του μάχη με μια δέσμη 10 μέτρων λιτότητας και περιοριστικής πολιτικής. Ο ελληνικός λαός, όμως, δεν καταλαβαίνει από τέτοια. Προτιμάει εκείνους που του υπόσχονται «καλύτερες μέρες» εδώ και τώρα!... Γιαυτό και επιβράβευσαν τη ΝΔ με το χειρότερο ως τότε εκλογικό της αποτέλεσμα (32%). Άλλωστε από το καλοκαίρι έδειξε τις διαθέσεις της ψηφίζοντας αυστηρά δημοσιονομικά μέτρα. Το θλιβερό είναι ότι το ΠΑΣΟΚ έδειχνε μια τέτοια ανευθυνότητα, ενώ γνώριζε πολύ καλά την επικινδυνότητα της οικονομικής κατάστασης.

      Και το διαπίστωσε οικτρά μόλις μετά το θρίαμβό του και αφού καταλάγιασαν οι πανηγυρισμοί. Δυστυχώς, όμως, η εγκληματική ανευθυνότητα έφθασε και μέχρι τις προγραμματικές δηλώσεις και τους κυβερνητικούς προγραμματισμούς, υποσχεθείς τη χορήγηση επιδόματος που ξεπερνούσε το 1 δισ. ευρώ! Και όχι μόνο αυτό. Κάτω από αυτές τις συνθήκες ακύρωσε ή μετέθεσε την εφαρμογή περιοριστικών μέτρων που είχε νομοθετήσει η προηγούμενη Κυβέρνηση.

       Και σαν να μην έφθαναν αυτά, για να αποδυθεί τις δικές της ευθύνες και να τις «φορτώσει» όλες στη ΝΔ, δε δίστασε να επιδοθεί σε ένα διεθνή διασυρμό της χώρας, καταστρέφοντας την όποια αξιοπιστία τής απέμεινε (και ως τότε διέθετε αρκετή). Αυτή δε την εκστρατεία την ανέλαβε προσωπικά ο ίδιος ο πρωθυπουργός, κατηγορώντας (δικαίως ή αδίκως) τη ΝΔ, αδιαφορώντας αν σε πολλές περιπτώσεις έπληττε ευθέως ολόκληρο τον ελλην. λαό. Δεν άργησε να θερίσει και αυτός και η Ελλάδα τα επίχειρα της επιπολαιότητας και της πολιτικής εμπαθείας του: κλείσανε ερμητικά και απότομα (μέσα στους 3 πρώτους μήνες του 2010) όλες οι δανειοληπτικές πηγές για την Ελλάδα! Και άρχισε έτσι η τελευταία φάση της κατάρρευσης της ελλην. οικονομίας και της τραγωδίας του ελληνικού λαού. Μπροστά στο αδιέξοδο και προ του φάσματος της επερχόμενης χρεοκοπίας κατέφυγε στη μόνη δυνατότητα που είχε πλέον: στην εμπλοκή στην ελληνική οικονομία του άτεγκτου Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) και των ελεγκτικών μηχανισμών της ΕΕ, μόνων διεθνών Οργανισμών που θα μπορούσαν –με τους δικούς τους αδυσώπητους όρους, φυσικά- να δανειοδοτήσουν την Ελλάδα που κάλπαζε πλέον προς τη θανατηφόρα οικονομική ύφεση. Το δημόσιο χρέος από το 120% που βρισκόταν ακόμη άρχισε τη φρενήρη διεύρυνσή του. Οι πιστωτές της χώρας φρόντιζαν να διασφαλίσουν τα συμφέροντά τους. Η Κυβέρνηση παρέπαιε ή πουλούσε στο λαό φρούδες ελπίδες με ημίμετρα, ψηφίζοντας νόμους που στη συνέχεια δεν εφάρμοζε, εξαπατώντας έτσι τους συνομιλητές της. Αναπότρεπτη συνέπεια όλων αυτών, τα περιβόητα «Μνημόνια» από τους πιστωτές της χώρας (ΔΝΤ, ΕΕ) που εξουθένωσαν το μισό ελληνικό λαό. Και το σκοτεινό τούνελ της λιτότητας και των «μέτρων» όλο και μακραίνει, ακολουθώντας την ανικανότητα και ανευθυνότητα των Ελλήνων πολιτικών και την τραγική ανωριμότητα κι επιπολαιότητα των Ελλήνων πολιτών!....

   Όλα έδειχναν ότι η κατάσταση ήταν μη αναστρέψιμη, τουλάχιστο με αυτή την πολιτική ηγεσία. Έτσι Το Μάιο – Ιούνιο 2011 επιχειρήθηκε προσέγγιση ΠΑΣΟΚ – ΝΔ για το σχηματισμό «Κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας». Κι ενώ επιτεύχθηκε μια κατ’ αρχήν συμφωνία, ο Γεώρ. Παπανδρέου υπαναχώρησε για να διατηρήσει την πρωθυπουργία. Άλλαξε υπουργό Οικονομικών. Αναγκαίο αλλ’ όχι επαρκές. Το φθινόπωρο ο πρωθυπουργός διέπραξε το κορυφαίο σφάλμα του για τη χώρα και τον ίδιο: στην αγωνία του να διασώσει το κόμμα του και τον εαυτό του ανήγγειλε κομπάζοντας τη διενέργεια δημοψηφίσματος περί παραμονής ή όχι της χώρας στο ευρώ. Θανάσιμο δίλημμα. Αυτό αποτέλεσε την ταφόπλακα (ευτυχώς) της πολιτικής του σταδιοδρομίας. Κάτω από τη σαρωτική αποδοκιμασία της ΕΕ και της αντιπολίτευσης (ακόμη και του ίδιου του του κόμματος) υποχρεώθηκε να παραιτηθεί (23/11) και να δρομολογηθεί ο σχηματισμός μεταβατικής Κυβέρνησης από 3 κόμματα (και με εξωκοινοβουλευτικούς) υπό τον οικονομολόγο-τραπεζικό Λουκά Παπαδήμο. Κύρια αποστολή της η λήψη άμεσων μέτρων ανάσχεσης της καταστροφής (κάτω από την ασφικτική κηδεμονία της τρόικας των πιστωτών) και τη διενέργεια εντός 6μήνου εκλογών.

      3. Οι εκλογές προγραμματίστηκαν για τις 6/5/2012. Κατά την προεκλογική περίοδο προέκυψε από τα σπλάγχνα της ΝΔ νέο κόμμα, οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες», υπό τον Παναγ. Καμμένο, με μόνο σχεδόν ιδεολογικό υπόβαθρο την αντίθεσή του στην πολιτική των «Μνημονίων»! Από την αναμέτρηση εισήλθαν στη Βουλή 7 κόμματα, ανάμεσά τους και το νεοναζιστικό/εθνικιστικό «Χρυσή Αυγή». Πρώτο κόμμα αναδείχθηκε η ΝΔ και δεύτερο ο ΣΥΡΙΖΑ υπό την ηγεσία του Αλ. Τσίπρα που συγκέντρωσε πολλούς ψηφοφόρους και στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Οι διαβουλεύσεις για το σχηματισμό Κυβέρνησης συνεργασίας απέτυχαν, κυρίως εξαιτίας της στάσης του ΣΥΡΙΖΑ. Κατόπιν αυτού προκηρύχθηκαν νέες εκλογές για τις 17/6/2012. Από αυτές εξήλθαν ενισχυμένα η ΝΔ (30%) και ο ΣΥΡΙΖΑ (27%). Το ΠΑΣΟΚ καταποντίστηκε στο 13% (εντούτοις τρίτο κόμμα).

     Άρχισαν επείγουσες διαβουλεύσεις για το σχηματισμό Κυβέρνησης συνεργασίας, διότι η ακυβερνησία οδηγούσε τη χώρα στον γκρεμό. Αυτό επιτεύχθηκε χάρη στην υπευθυνότητα που επέδειξαν τρία κόμματα (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Δημοκρατική Αριστερά). Ο βασικός κορμός της Κυβέρνησης αποτελέστηκε από στελέχη της ΝΔ υπό τον αρχηγό της Αντ. Σαμαρά ως πρωθυπουργό. Από τα άλλα δυο κόμματα μετείχαν ευάριθμα εξωκοινοβουλευτικά στελέχη τους. Τα κρίσιμα Υπουργεία ανατέθηκαν στους: Δημ. Αβραμόλουλο (Εξωτερικών), Ιωάννη Στουρνάρα (Οικονομικών), Κων. Χατζηδάκη (Ανάπτυξης, Υποδομών κτλ.), Παν. Παναγιωτόπουλο (Εθνικής Άμυνας), Γιάννη Βρούτση (Εργασίας), Ανδρ. Λυκουρέτζο (Υγείας) κτλ. Αυτή η Κυβέρνηση είχε μπροστά της ένα Γολγοθά (και μια πρωτοφανή πρόκληση, να σώσει τη χώρα και το Έθνος) μαζί με τον δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό, που η ζωή του μέρα με τη μέρα σχεδόν υποβαθμιζόταν. Τα πρώτα βήματα ήταν ελπιδοφόρα, ιδιαίτερη δε έκπληξη προκάλεσαν οι κινήσεις και οι χειρισμοί του πρωθυπουργού Αντ. Σαμαρά.