6. Η χούντα Ιωαννίδη και το έγκλημά της

   Η «λύση Μαρκεζίνη», στην ουσία η επιλογή του Γ. Παπαδόπουλου για σταδιακή κι ελεγχόμενη επάνοδο στην πολιτική ομαλότητα, δεν εύρισκε σύμφωνους όλες τις πτέρυγες της χούντας. Αυτή η δυσαρέσκεια/αντίθεση τροφοδοτήθηκε (για τους ίδιους «δικαιώθηκε») μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Έτσι, αυτοί οι αποκληθέντες «ροβεσπιέροι» με πρωτοστάτη το διοικητή της ΕΣΑ Δημ. Ιωαννίδη, συνεπικουρούμενον και από το διοικητή της 1^ης Στρατιάς Λάρισας στρατηγό Φαίδ. Γκιζίκη, στις 25/11/73 ανέτρεψαν την κυβέρνηση Μαρκεζίνη, αιφνιδιάζοντας τους πάντες. Ο Γ. Παπαδόπουλος τέθηκε υπό περιορισμό. Ο Φαίδ. Γκιζίκης ορκίστηκε Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Ως πρωθυπουργός επιλέχτηκε κάποιος Αδαμ. Ανδρουτσόπουλος. Το νέο καθεστώς υπό το Δ. Ιωαννίδη ήταν περισσότερο αδιάλλακτο και αποδείχτηκελιγότερο συνετό. Υπερεθνικιστικό και καθαρά στρατοκρατικό. Αποκλήθηκε «καθεστώς των λοχαγών». Οι νέοι καθεστωτικοί εμφανίστηκαν ως οι γνήσιοι εκφραστές «του πνεύματοις της 21^ης Απριλίου»….

     Στις πρώτε δυναμικές παρεμβάσεις του ιωαννιδικού καθεστώτος περιλαμβάνονταν: α) η ανελέητη δίωξη των αντιπάλων του, β) η «κάθαρση» του δημόσιου βίου από τους φαύλους, ακόμα κι αν αυτοί ήταν στρατιωτικοί-πρώην συντελεστές της 21^ης Απρ., γ) η παρέμβαση στα της Εκκλησίας με την απομπομπή του αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου, την προώθηση στο θρόνο του από Ιωαννίνων Σεραφείμ και εν συνεχεία η καρατόμηση 12 άξιων μητροπολιτών προσκείμενων στον Ιερώνυμο, και δ) η λυσσαλέα πολεμική κατά των δυο κορυφαίων στυλοβατών του πολιτικού συστήματος, Κων. Καραμανλή και βασιλιά.

      Το νέο δικτατορικό καθεστώς «κατόρθωσε» στους λίγους μήνες της κυριαρχίας του να προκαλέσει ή έστω να επισπεύσει τη μεγαλύτερη σύγχρονη συμφορά στον Ελληνισμό, παραδίνοντας τη μισή Κύπρο στους Τούρκους-Τουρκοκύπριους. Θλιβερό αποτέλεσμα της πολιτικής τους νηπιότητας, αφελότητας και αφροσύνης. Νομίζοντας δε ότι αυτοί θα κατάφερναν να εντάξουν ολόκληρο το νησί στην Ελλάδα, πίστεψε στις διαβεβαιώσεις (όπως ο ίδιος, τουλάχιστον, ισχυρίστηκε αργότερα) του Αμερικανού υφυπ. Εξωτερικών ότι σε μια τέτοια περίπτωση η Τουρκία δε θ’ αντιδρούσε. Κατ’ άλλους αυτή η διαβεβαίωση προερχόταν από πράκτορα της CIA. Πατώντας πάνω σε αυτά τα σαθρά δεδομένα, οι ανεγκέφαλοι οργάνωσαν τον Ιούλ. 1974 την ανατροπή-δολοφονία του Προέδρου Μακαρίου. Αυτό ήταν που χρόνια περίμεναν (ίσως και να μεθόδευσαν) οι Τούρκοι για να εισβάλουν στην Κύπρο και να τη διχοτομήσουν, παλιά τους επιδίωξη.

    Εξαιτίας αυτής της εθνικοπροδοτικής αφροσύνης των μικρόνοων δικτατόρων επικράτησε σε Κύπρο και Ελλάδα χάος. Στην Ελλάδα διατάχθηκε γενική επιστράτευση που κατέληξε σε φιάσκο. Στην Κύπρο η συμφορά μόλις ξεκινούσε, αρχίζοντας από την απόπειρα δολοφονίας του Μακαρίου, την απρόσμενη διάσωσή του και την περιπετειώδη φυγή του στο εξωτερικό. Ήρθε και η διεθνής κατακραυγή κατά της Ελλάδας και η διπλωματική της απομόνωση. Και μέσα σε όλα αυτά άρχισαν να εντείνονται οι φήμες για ενδοκαθεστωτικά «μαχαιρώματα» και επικείμενη παράδοση της εξουσίας στους ως τώρα «φαύλους πολιτικούς» για τη σωτηρία της χώρας!... Σε αυτό πρέπει να συνέβαλε και η εκτίμηση ότι ο διοικητής του Γ΄ ΣΣ στρατηγός Ι. Ντάβος σχεδίαζε να κινηθεί προς την Αθήνα για ν’ ανατρέψει το καθεστώς. Το βέβαιο, πάντως, είναι ότι η πρωτοβουλία αποπομπής της δικτατορίας προήλθε από τον αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων Γ. Μπονάνο από κοινού με τους αρχηγούς των τριών Επιτελείων στρατηγό Α. Γαλατσάνο, ναύαρχο Π. Αραπάκη και πτέραρχο Α. Παπανικολάου. Αυτοί έπεισαν τον Γκιζίκη, και παρά τις αντιρρήσεις του Ιωαννίδη, να παραχωρηθεί η εξουσία σε Κυβέρνηση εθνικής ενότητας υπό τον Παν. Κανελλόπουλο. Χάρη, όμως, στη σθεναρή παρέμβαση του Ευάγγ. Αβέρωφ πείστηκαν οι στρατοκράτες να μετακληθεί από το Παρίσι ο Κων. Καραμανλής. Το βράδυ της 23^η προς 24^η/7/74 ο Κ. Καραμανλής ορκιζόταν ως πρωθυπουργός. Ήταν το ελπιδοφόρο τέλος μιας άθλιας, σκοτεινής και εν ταυτώ επώδυνης περιόδου της χώρας.

     Τα της ανείπωτης και συνεχιζόμενης κυπριακής τραγωδίας εκτενέστερα στο οικείο, τελευταίο, κεφάλαιο.